Μεγάλο Λιβάδι η “άγρια δύση” της Ροδόπης. 

“Δεν είναι δύσκολο να αφεθεί κάποιος στη μαγεία του δάσους το φθινόπωρο, το δύσκολο είναι να ξεφύγει από αυτή. “

Κάθε φορά που ετοιμάζω τα πράγματα μου για το βουνό με πιάνει αυτή -η γνωστή σε πολλούς- αίσθηση ενθουσιασμού με το σφίξιμο στο στομάχι .Τη φορά αυτή όμως είχα και έναν λόγο παραπάνω να είμαι ενθουσιασμένος. Πέρα από το ότι ήταν μια φθινοπωρινή εξόρμηση ,πάντα πλούσια σε χρώματα και καιρικά φαινόμενα, ήταν και μια ευκαιρία να επισκεφτώ ένα από τα αγαπημένα μου μέρη στην οροσειρά της Ροδόπης, το Μεγάλο Λιβάδι.

Το Μεγάλο Λιβάδι ή Ουλού Γιαλά, όπως το ξέρουν οι παλαιότεροι, δεν είναι άλλος ένας συνηθισμένος προορισμός. Φανταστείτε ότι κάπου εκεί στα ορεινά, μεταξύ 1400 και 1600μ. υψόμετρο, και ανάμεσα στις βουνοκορφές υπάρχει καλά κρυμμένο ένα οροπέδιο μοναδικής ομορφιάς. Τα καταπράσινα λιβάδια του, οι διάσπαρτες λιμνούλες τύρφης, τα μικρά και μεγάλα συμπλέγματα δασών ,κυρίως οξιά και δασική πεύκη, μαζί με την πλούσια πανίδα, που γίνεται αντιληπτή σε κάθε σου βήμα, συνθέτουν ένα από τα γοητευτικότερα τοπία που έχω δει.
Ξεκινήσαμε για τον προορισμό μας ξημερώματα Σαββάτου με επιστροφή Κυριακή βράδυ,γι’αυτό και ο χρόνος μας ήταν περιορισμένος, όταν όμως ο ποταμός Νέστος ήρθε στο δρόμο μας και το θέαμα που προσέφερε ήταν τόσο ονειρικό όσο εκείνο το πρωινό, δεν γινόταν να αφήσουμε την ευκαιρία για μία γρήγορη επίσκεψη να πάει χαμένη .Έτσι κατηφορήσαμε και περιπλανηθήκαμε για λίγο σε αυτό τον κόσμο, παίρνοντας μαζί μας όσες εικόνες και αισθήσεις μπορούσαμε.

Στο δρόμο ξανά για τον Λιβάδι, μετά από μια υπέροχη αλλά και επίπονη διαδρομή ανάμεσα από δάση δρυός και οξιάς, φτάσαμε στον τελικό μας προορισμό.

Κατασκηνώσαμε σε ένα κομβικό σημείο (μερικά χιλιόμετρα πριν το Μ.Λιβάδι) λίγο κάτω από τη λίμνη τύρφης και πίσω από την καλύβα ενός βοσκού. Δεν καθυστέρησαμε παραπάνω και ξεκινήσαμε μια μικρή εξερεύνηση στη γύρω περιοχή.

Το τοπίο γύρω σαν ένα άλλο Ελ Ντοράντο θάμπωνε σε κάθε βήμα το πεινασμένο ματι, ενώ φως και χρυσοκόκκινο φύλλωμα έκανε κάθε εικόνα να φαντάζει σουρεαλιστική.

Αφού περιπλανηθήκαμε για λίγο, αποφάσισα να πάρω ένα παλιό γνώριμο μονοπάτι πίσω από τη λιμνούλα και είπα του Γιάννη ότι θα τον συναντήσω λίγο αργότερα στην πηγή που βρισκόταν στην άκρη του λιβαδιού . Τελικά έγινε μια κυκλική διαδρομή που ξεκινούσε από το camp, έκανε πέρασμα από τη λίμνη τύρφης, έβγαινε στο μικρό Λιβάδι δίπλα μας, ανέβαινε από την πηγή σχεδόν στα σύνορα με Βουλγαρία, για να επιστρέψει από το χωμάτινο δρόμο πίσω στις σκηνές.

Η κυκλική διαδρομή μέσα από το μικρό Λιβάδι.

Ήταν πραγματικά μια απολαυστική διαδρομή, ωραίες εναλλαγές από τοπία άγριας Δύσης με απομονωμένα ράντζα και κοπάδια βοοειδών, σε μαγικά μονοπάτια βγαλμένα σαν από παραμύθι.

Μετά και από μια πολύ κουραστική αλλά πλούσια ημέρα αρχίσαμε και τη διαδικασία για μια ήσυχη, αλλά από ότι φάνηκε όχι και τόσο ξεκούραστη, νύχτα. Βρήκαμε ότι η “βεράντα” της καλύβας ήταν το ιδανικότερο μέρος για να προστατευτούμε από υγρασία και βορειά κι έτσι ετοιμάσαμε το “τραπέζι” μας .Από εκεί απολαύσαμε το ηλιοβασίλεμα και τους διάφορους αγελαδάρηδες που μάζευαν τα κοπάδια τους.

Δεν μπορώ να πω ότι το πρωί μας βρήκε και στην καλύτερη κατάσταση. .Κάθε φορά που ξυπνάω στο βουνό έχω μια αίσθηση γαλήνης και νιώθω σαν να έχω κοιμηθεί 10 μέρες, αλλά αυτή η νύχτα νομίζω ότι τα είχε πάρει όλα πίσω. Κρύο, υγρασία και παγετός..όλα όσα βιώσαμε εκείνο το βράδυ τα αντικρίσαμε και βγαίνοντας από τις σκηνές.
Μετά από το πρώτο σοκ και χωρίς να το σκεφτούμε παραπάνω κινήσαμε για μερικές πρωινές φωτογραφίες. Η πάχνη που είχε πέσει παντού έκανε το λιβάδι να μοιάζει χιονισμένο, ενώ ο ήλιος που είχε αρχίσει να βγαίνει δειλά δειλά λύτρωνε από το σκοτάδι τη ζωή γύρω του.

Κάπου εκεί μας βρήκε και ο Χρηστάρας, το παιδί από το διπλανό “Ράτζο”. Προσφέρθηκε να μας κεράσει ένα καφεδάκι δίπλα στη σόμπα και φυσικά δεχθήκαμε αμέσως. Αφού τα είπαμε για λίγη ώρα και μάθαμε λίγα πράγματα για τη ζωή του ως νέου κτηνοτρόφου, τον ευχαριστήσαμε για τη θερμή του φιλοξενία και τον αφήσαμε να βγάλει τα ζώα για την καθημερινή τους “βόλτα “.

Για το υπόλοιπο της ημέρας είπαμε να κινηθούμε νότια χωρίς κάποιο ιδιαίτερο στόχο . Καμιά φορά αυτές οι μικρές άσκοπες περιηγήσεις δίνουν και τις ομορφότερες εμπειρίες. Προσπαθήσαμε να βγούμε στην άκρη του οροπεδίου για να δούμε τη θέα, αλλά τελικά δεν τα καταφέραμε’ ο χρόνος πεζοπορίας τέτοια εποχή δεν είναι με το μέρος μας. Έτσι αρκεστήκαμε στην ανακάλυψη μερικών νέων μονοπατιών, παρακαταθήκη για μια επόμενη επίσκεψη, και γυρίσαμε στο camp.

Μάζεψα τη σκηνή, έκατσα για λίγο κάτω από τον ήλιο και ζεστάθηκα για τα καλά, εντυπωσιασμένος από τη Θερμοκρασία που από τους -2 είχε πάει σχεδόν +25. Αυτό που πέρασα εχθές το βράδυ δεν το λες και καμιά ιστορία επιβίωσης, σκέφτηκα χαμογελώντας ,σίγουρα όμως ήταν μια εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Τελικά πέρα από τις όμορφες στιγμές με παρέα ,τις πεζοπορίες και τις εικόνες που παίρνεις πίσω, είναι και κάποιες στιγμές που δοκιμάζεται η αντοχή και τα όρια σου. Και είναι αυτές οι στιγμές του διαχωρισμού σε αυτούς που λένε “ποτέ ξανά” με αυτούς που θα ανακαλύψουν νέα όρια στους εαυτούς τους και ανυπόμονοι θα περιμένουν το “πότε” θα ξαναβρεθούν εκεί έξω. .