Μικρές εξορμήσεις “Στη σκιά του δάσους” 

“Δε χρειάζεται να ταξιδέψει κανείς μακριά, ούτε να έχει όλο το Σαββατοκύριακο στη διάθεση του, για να έρθει κοντά με τη φύση.”

Ξημερώματα Κυριακής…ακόμη έξω είναι πίσσα σκοτάδι και όμως κάποιοι ετοιμάζουνε καφέ, μαζεύουν εξοπλισμό και προσπαθούν  να καταλάβουν τι διάλο κάνουν τέτοια μέρα και ώρα ξύπνιοι.
Πιάνεις το δρόμο, αφήνοντας πίσω μια ήσυχη, φωταγωγημένη πόλη, για να βρεθείς σε ένα φυσικό περιβάλλον χωρίς τεχνητές προσαρμογές στα μέτρα του ανθρώπου.

Η πορεία βόρεια, στα ορεινά του νομού Έβρου, στην πίσω αυλή του σπιτιού σου, όπως θα λέγανε κάποιοι, αλλά πάντα με μια δόση ενθουσιασμού για το άγνωστο. Άλλωστε η περιπέτεια δεν ξεκινά με την εξερεύνηση μιας νέας περιοχής, αλλά με την εξερεύνηση μιας νέας επιλογής ..μιας επιλογής στο πώς να δεις τον κόσμο σήμερα, τώρα. Και σε αυτό συμβάλλουν κυρίως δύο παράγοντες, οι καιρικές συνθήκες και η διάθεση να αλληλοεπιδράσεις με το περιβάλλον σου.

 Μέσα σε μόλις 45 λεπτά ήμουν στην καρδιά του ορεινού όγκου και όλα ήταν ιδανικά για το είδος της πεζοπορίας που είχα κατά νου. Το χιονόνερο που έπεφτε απαλά, η χαμηλή νέφωση, αλλα και ο αχνός φωτισμός άνοιγαν πύλη στη βαθύτερη, πιο σκοτεινή πλευρά του δάσους, σε ένα άγριο, σαγηνευτικό, μυστηριώδες και ίσως λίγο τρομακτικό τόπο που έκανε σώμα και πνεύμα να γεμίζουν αδρεναλίνη.

Προχώρησα βαθιά μέσα στο σύμπλεγμα των κωνοφόρων και μεμιάς βρέθηκα στην ξεχωριστή, άλλη πραγματικότητα που υπήρχε κατω από αυτό. Σκοτεινές, απόκοσμες εικόνες, σαν από κάποια κινηματογραφικη ταινία, τραβούσαν το βλέμμα στις πιο όμορφες γωνιές του.

Περιπλανήθηκα για ώρα μέσα σ’αυτο μέχρι που έφτασα στα “σύνορα” της κυριαρχίας του. Και κάπου εκεί, μεταξύ δύο κόσμων, εκεί όπου ελάτη και οξιά παλεύουν για λίγο φως και γη, έγινα μάρτυρας μιας συμβίωσης ανταγωνιστικής αλλά και αρμονικής. 

 Μάλλον στη φύση η ζωή έχει τους δικούς της απλούς κανόνες και ο χρόνος είναι εδώ για να δίνει συνέχεια και όχι τέλος. Αναρωτήθηκα, αν εμείς έχουμε χάσει αυτήν την απλότητα στη ζωή μας και αν τελικά ο χρόνος δεν είναι πια με το μέρος μας. Έπειτα πήρα το μονοπάτι της επιστροφής. 

Αφήνοντας αυτή τη γωνιά του πλανήτη μας, ένιωσα για ακόμη μια φορά τη γαλήνη εκείνη που, παρά την κούραση της καθημερινότητας, κάνει κάθε μου απόφαση να βρεθώ εκεί έξω..εύκολη.