Μικρές εξορμήσεις “Κύκνειο άσμα”

“Τις περισσότερες φορές απλά πεζοπορείς και αφήνεσαι στη διαδρομή”

Απόγευμα Σαββάτου και πιάνω τον εαυτό μου να χαζεύει μπροστά σε μια οθόνη τους χάρτες της περιοχής. Υψόμετρα, μονοπάτια και βλάστηση, τα σημεία ενδιαφέροντος. Είχα σκοπό να “πάρω τα βουνά” την επομένη κι έτσι έκανα τη μικρή μου έρευνα. Τα καιρικά φαινόμενα δεν υπόσχονταν και πολλά, αλλά με τον πάντα άστατο Μάρτη είχα την ελπίδα για λίγο χιόνι ή κλειστό καιρό στο πέρας του χειμώνα.

Ξεκινήσα πρωί πρωί με τον “συνήθη ύποπτο”, Γιάννη, για τη σχεδόν εβδομαδιαία επανασύνδεση με τη φύση. 45 λεπτά αργότερα και πλησιάζοντας στο μέγιστο υψόμετρο για την περιοχή -1000μ – διαπίστωσα για ακόμη μια φορά οτι εδώ πάνω η φύση έχει τους δικούς της ρυθμούς.

Και αυτή τη φορά έπρεπε να συντονιστείς με ένα ολόλευκο τοπίο σε χαμηλές θερμοκρασίες και βαριά ατμόσφαιρα .Ηταν λες και κάθε γωνιά, κάθε κλαδί και καθετί μέσα στο δάσος είχε “βαπτιστεί” μεσα στο ψυχρότερο λευκό.

Δε θα μπορούσα να είμαι περισσότερο ενθουσιασμένος από αυτή την αναπάντεχη συγκυρία. Με το ένα μάτι στην περιπέτεια και το άλλο στην προσπάθεια να μεταφέρω με εικόνα και λόγο όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, μπήκα στο μονοπάτι.

Δεν είναι εύκολο να μεταδώσει κάνεις το δέος που σε πιάνει όταν βρίσκεσαι μέσα σε τέτοιες εικόνες και συνθήκες. Κάποιος ποιητής ίσως να περνούσε ένα μέρος αυτού..για μένα όμως η γοητεία που πηγάζει από αυτό το τοπίο είναι κάτι εντελώς βιωματικό.

Κάναμε μια διαδρομή περίπου 4.5 χιλιομέτρων μέσα σε πυκνή βλάστηση και σποραδικά ξέφωτα, με έντονη την παρουσία της πανίδας στην περιοχή, αφού στο “φρέσκο” χιόνι είχαν αφήσει τα σημάδια τους αλεπούδες, ζαρκάδια και λαγοί.

Δεν είναι πάντα έτσι..δε συμβαίνουν πάντα τόσα όσα για να συνθέσουν γύρω σου το ιδανικό σενάριο. Τις περισσότερες φορές απλά πεζοπορείς και αφήνεσαι στη διαδρομή . Όμως στο τέλος κάθε πορείας κοιτάς πίσω σου με μια αίσθηση πλήρωσης και χωρίς ενδοιασμούς για τη δικαίωση της επιλογής.

Μπήκαμε στο αμάξι για την επιστροφή, το μυαλό ακόμη γεμάτο εικόνες που είχαν αρχίσει ήδη να γίνονται αναμνήσεις. Όμως ακόμα και τώρα σαν επισφράγιση αυτής της υπέροχης μέρας, το βουνό δε μας άφησε έτσι…ένας επιβλητικός χρυσαετός συνόδευσε με το πέταγμά του την έξοδο μας από αυτό.