“…πάλι τα βουνά κοιτάς ” μου λέει για ακόμη μια φορά ο συνάδελφος στη δουλειά, γελάω.. αλλά τα μάτια δε φεύγουν από την οθόνη. Και πώς να μην τα κοιτώ.. είναι ήδη μέσα Οκτώβρη και όλοι οι λάτρεις των βουνών είναι σε μια κατάσταση τρέλας.
Μετά την πρώτη εξόρμηση, το πρώτο Σαββατοκύριακο του μήνα, αλλά και μετά από ένα ήσυχο καλοκαίρι, η όρεξη για βουνό είχε ανοίξει για τα καλά. Το φθινόπωρο έχει μια ασύγκριτη γοητεία για πολλούς και εγώ είμαι σίγουρα ένας από αυτούς . Αυτό το ΣΚ θα ήταν ιδανικό, σκέφτηκα, όσο κοιτούσα τις προγνώσεις του καιρού, με χαμηλές νεφώσεις, χωρίς βροχή και καλές θερμοκρασίες.
Δεν αργεί να ‘ρθει η Κυριακή και εγώ 06:10 είμαι ήδη στο δρόμο προς τα ορεινά του νομού. Όλα έδειχναν ότι θα με περίμεναν οι τέλειες συνθήκες, όμως καθώς πλησιάζω στον προορισμό μου τα πράγματα αλλάζουν. Οι διαδρομές που με τόση ευλάβεια διάλεγα μέσα στην εβδομάδα δεν έχουν δείγμα νεφώσεων ή ομίχλης. “Εντάξει”, θα πει κάποιος, “και τι έγινε”…Ίσως τίποτα, αλλά σκεφτείτε οτι για όσους ασχολούνται με τα βουνά αλλά και τη φωτογραφία, το σκηνικό που εξελίσσεται κάθε φορά γύρω τους είναι καταλυτικό για την απόδοση της ατμόσφαιρας που θέλουν να δοθεί.
Γι’αυτό και λύση ήταν πλέον η Σάπκα, που μαζί με την κορυφή Σίλο, ακριβώς δίπλα, αποτελούν τις δύο ψηλότερες στα ηπειρωτικά του νόμου Έβρου. Κοντά χιλιομετρικά αλλά και υψομετρικά, δεν αργώ να φτάσω στον προορισμό μου. Άγρια και ομιχλώδης η βραχώδης κορυφή της, δεν με απογοητεύει.
Ανέβηκα και περιπλανήθηκα στα γνώριμα τοπία της για να φωτογραφίσω τις γνωστές για μένα γωνιές της.
Όμως κάπου εκεί, μια λάθος στροφή, και ξαφνικά βρίσκομαι μπροστά στο πιο όμορφο λάθος της ημέρας. Ένα υπέροχο δάσος βελανιδιάς που κάλυπτε τη δυτική πλευρά του λόφου απλωνόταν τώρα μπροστά μου.
Αυτό μου αρέσει στο βουνό, δε σταματά ποτέ να σε εκπλήσσει! Μπορεί να περνάς πολλές φορές από το ίδιο μέρος, όμως κάθε φορά να είναι διαφορετικό. Πόσο μάλλον όταν βρεθείς μπροστά σε μια γωνιά του, άγνωστη μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Απόλαυσα για ώρα τη μυστηριακή ατμόσφαιρα εκείνου του δάσους και αφού πρώτα συμβουλεύτηκα το χάρτη, κατηφόρισα για να πιάσω το μονοπάτι λίγο πιο κάτω.
Εκεί για άλλη μια φορά το τοπίο άλλαζε, οξιές μαζί με βελανιδιες έκαναν τώρα το δάσος να φαντάζει παραμυθένιο.
Το εξερεύνησα για λίγο, μένοντας ενθουσιασμένος από τις προοπτικές αυτής της νέας ανακάλυψης. Όμως ο χρόνος τελείωνε και εγώ έπρεπε να αφήσω την περαιτέρω διερεύνηση του για μια επόμενη φορά. Συνέχισα προς την αρχή του μονοπατιού και αφού πέρασα τα ορεινά ανοίγματα του, δαρμένα από τους δυνατούς βοριάδες, έφτασα στο αυτοκίνητο.
Δεν είναι δύσκολο να χάσεις την αίσθηση του χρόνου όταν βρίσκεσαι εδώ.. και αυτό μπορεί να είναι τρομακτικό για κάποιους. Δεν τους αδικώ.. έχουμε ορίσει τη ζωή μας σε χρονικά ορόσημα, θέλοντας έτσι να έχουμε την ψευδαίσθηση του ελέγχου. Το βουνό θέλει σεβασμό και σίγουρα έχει τους ρυθμούς του.. απλά το μόνο που χρειάζεται από εμάς είναι να εναρμονιστούμε .
The NorthernHike 