Με το βλέμμα ψηλά

“Δεν είμαι ελευθερωτής, οι ελευθερωτές δεν υπάρχουν, οι άνθρωποι πρέπει να ελευθερώσουν τον εαυτό τους. ” (Τσε Γκεβάρα)

Πόσο εύκολο είναι όμως να ελευθερώσουμε το νου μας; Τι πρέπει να γνωρίσουμε πρώτα, τον κόσμο μέσα μας ή έξω από εμάς; Νομίζω ότι για εμένα είναι μια αμφίδρομη διαδικασία με απώτερο σκοπό όμως την καλύτερη γνώση του εαυτού μας, εντός αλλά και εκτός του κοινωνικού συνόλου.
Γιατί όμως σας τα λέω όλα αυτά; Γιατί έχουν αξία τέτοιες σκέψεις σε ένα blog για τη φύση και τη φωτογραφία;

Η φύση είναι ελευθερία και αυτό θα σου το πουν όλοι όσοι ασχολούνται γύρω από αυτή είτε σαν χόμπι είτε σαν εργασία. Το να βρίσκεσαι, λοιπόν, σε ένα τέτοιο περιβάλλον, από μόνο του σου δίνει την ευκαιρία να ξεφύγεις από τα δεσμά της σύγχρονης αστικής ζωής.
Όμως γιατί; Τι αφήνεις πίσω; Σε ένα γενικό πλαίσιο θα ήταν εύκολο να πούμε ότι αφήνεις υποχρεώσεις, λογαριασμούς, χρονοδιάγραμματα κτλ. Επομένως, έστω και προσωρινά, είσαι ελεύθερος.

Όμως δεν είναι μόνο αυτό.. μαζί με όλα αυτά αφήνεις πίσω σου και περιορισμούς, οπτικούς περιορισμούς, στο πως να αντιλαμβάνεσαι το χώρο, αλλά και τη θέση σου μέσα σε αυτόν.

Συνεπώς θα ήταν αποδεκτό να πούμε ότι στη φύση προσδιορίζουμε ή αν θέλετε επαναπροσδιορίζουμε τις ελευθερίες που είχαμε, χάσαμε ή παραδώσαμε για την ασφάλεια και την άνεση της ζωής στο άστυ.

Με τέτοιες σκέψεις, λοιπόν, καταπιάνομαι κάποιες φορές γυρνώντας από μια εξόρμηση ή καθώς βλέπω το φωτογραφικό υλικό της ημέρας.
Αναρωτιέμαι αν αυτό έχει και αποτέλεσματα στις φωτογραφίες μου όσο και στις σκέψεις μου.
Και η αλήθεια είναι ότι έχει, ίσως γιατί με το πέρασμα του χρόνου ωρίμασε το βλέμμα μου ή γιατί έμαθα καλά αυτά τα βουνά. Αλλά κυρίως γιατί τελικά έμαθα να βλέπω τον κόσμο εντός και εκτός του βουνού με άλλα μάτια.