Παπίκιον “Στη χώρα των Γιγάντων”

“Γιατί πάντα ο άνθρωπος αναζητούσε τον Θεό στη φύση ; ”

Δεν είμαι θεοσεβούμενος άνθρωπος και σίγουρα όχι δογματιστής.Ταπεινός και περίεργος μπροστά στα φυσικά και κοσμικά φαινόμενα, δήλωνα και δήλώνω θαυμαστής αυτού του κόσμου.

Στην ιδέα όμως να κάνουμε το φθινοπωρινό και πεζοπορικό μας διήμερο στο Παπίκιον όρος, δεν αντιστάθηκα και μπήκα στον πειρασμό να δω αλλά και να νιώσω αυτόν τον τόπο με μια.. πιο πνευματική ματιά.
Και τελικά.. δεν το μετάνιωσα.

“Γνωστό για την πλούσια μοναστική ζωή του, από τις αρχές της πρώτης χιλιετιρίδας ακόμη – νωρίτερα και της Αθωνικής- το Παπίκιο συχνά αναφέρεται από τους ιστορικούς και σαν το Άγιον Όρος της Θράκης, κάτι που σήμερα όμως δεν είναι ορατό. Πέρα μιας μονής και πολλών χαλασμάτων, τίποτε δε θυμίζει την πρώτερη πλούσια ιστορία του. Φύση και χρόνος, για άλλη μια φορά, μας δείχνουν την εφήμερη και ματαιόδοξη ματιά μας προς τον κόσμο αυτό”.

Σκοτεινά ακόμη, και εγώ στην αναμονή παρέα με την γατα της γειτονιάς. Την ηρεμία σε λίγο θα σπάσει η μηχανή του αυτοκινήτου και ο εξοπλισμός που χτυπά δεξιά και αριστερά καθώς φορτώνεται στα γρήγορα για την αναχώρηση
…γρήγορη όμως και η άφιξη στον προορισμό, μιάς και η απόσταση από την πόλη είναι κοντινή. Μόνη δυσκολία ο πολύ κακός δρόμος από το χωριό των Θαμνών προς το φυλάκιο Μαχαίρα.
Ταρακουνημένοι ακόμη από τις συνεχείς νεροφαγιές, δεν καθυστερούμε και ξεκινάμε την πορεία χαμηλώνοντας μέσα στο χιονόρεμα.

Εδώ πλέον ..και εγώ μπαίνω στις σκέψεις που μέρες τώρα “τρώνε” το μυαλό μου…
Τι κάνει τελικά τον άνθρωπο να ζητά συνέχεια απαντήσεις για τα δυσκολότερα ερωτήματά του στη φύση αλλά και στη μοναχική συνύπαρξη μαζί της;
Τι απαντήσεις δόθηκαν σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που μόνασαν εδώ;

Δεν θα τολμούσα να τις περιμένω από αυτή τη μικρή μου επίσκεψη, αλλά μετά από λίγα μέτρα σε αυτό τον μαγικό τόπο αρχίζω να πιστεύω ότι ίσως τελικά εδώ μπορέσω να βρω κάποια από τα χαμένα κομμάτια αυτού του αρχέγονου παιχνιδιού.

Οι απαντήσεις θα δίνονταν, με εικόνες πλήρης συναίσθησης, σε όλη τη διάρκεια αυτής της εμπειρίας. Αλλά εμείς μέσα από μια ακόρεστη μανία να αφομοιώσουμε και να μεταφέρουμε όσο το δυνατόν περισσότερη από την ομορφιά γύρω μας, φτάνουμε να δούμε τους εαυτούς μας προσκυνητές σε έναν ιερό τόπο.

Χωρίς κριτική σκέψη και με μόνο οδηγό το συναίσθημα, προχωράμε από βωμό σε βωμό προσφέροντας τις αρμόζουσες δεήσεις, ανίκανοι να δούμε το μετέπειτα προφανές.

Αφού αφήσαμε για λίγο τους βωμούς στην ησυχία τους, και μετά από μια απαιτητική αλλά όχι μεγάλη ανάβαση προς το διάσελο και το καταφύγιο, πιάσαμε να ασχοληθούμε με το στήσιμο της σκηνής.
Έπειτα από τη μεσημεριανή ανάπαυλα και με γεμάτες μπαταρίες προχωράμε προς το σημαδεμένο μονοπάτι που οδηγεί δυτικά του καταφυγίου προς την κορυφογραμμή και τελικά στα σύνορα.

Μερικά μέτρα αργότερα, και λίγο πριν σκεφτούμε να αφήσουμε το μονοπάτι, μιας και έμοιαζε παρατημένο, αυτό που αρχικά φαινόταν να είναι μια ήσυχη απογευματινή πεζοπορία, ξαφνικά μας αποκαλύπτει μια χώρα γιγάντων και θεριών..που όμοια της δεν είχαμε δει ποτέ..!!!

Ψηλές θεόρατες οξιές που κόβουν την ανάσα, γωνιές λουσμένες στο φως και μια υπέροχη διαδρομή που αποζημιώνει σε κάθε βήμα.

Θα κλείναμε τη διαδρομή κυκλικά, όπως έδειχνε το μονοπάτι στον χάρτη, όμως η προχωρημένη ώρα και η βλάστηση που είχε καλύψει κάθε άνοιγμα για μια καλή και ασφαλή συνέχεια δεν μας άφηνε να πάρουμε αυτή την απόφαση. Ετσι τελικά γυρίσαμε πίσω.

Το βράδυ που ακολούθησε μας βρήκε, ως συνήθως, με γέλια, ζεστό φαί και όμορφες συζητήσεις.Την ηρεμία της βραδιάς διέκοπτε μόνο ένα ανήσυχο αρσενικό ζαρκάδι που φώναζε, που και που, σχεδόν δίπλα στη σκηνή μας.

Το πρωινό ξεκίνησε αλλά και ουσιαστικά ολοκληρώθηκε με τη μικρή μας βόλτα στα ανατολικά του καταφυγίου, σε μια κοντινή απόσταση από τη σκηνή και σε ένα ξέφωτο, ατενίζοντας την ανατολή πάνω από τη Ροδόπη και προς τα ημιορεινά της Θράκης.

Η συνέχεια, αν και ήταν προγραμματισμένη αλλιώς (κυρίως με μια ανάβαση στην κορυφή του όρους), λόγω των ειδικών συνθηκών,
είχε τελικά ένα πιο διαδικαστικό χαρακτήρα.. τρώγοντας απλά ένα γερό πρωινό, μαζεύοντας σκηνή και εξοπλισμό, κατηφορίσαμε προς το χιονόρεμα και το μονοπάτι της επιστροφής.

Δεν είναι κακό να βρίσκεις μυθικούς θεούς και δαίμονες όταν αναζητάς τον μύθο.. είναι τόσο χαλαρωτικό να βλέπεις ξανά τον κόσμο με τα μάτια ενός παιδιού. Και νομίζω ότι αυτό ήταν κάτι που μου έδωσε αυτό το βουνό, τη χαμένη ματιά στη φαντασία, μακριά από τη σκληρή ορθολογιστική πραγματικότητα.
Στο τέλος όμως για όλους όσους μοναχικά περιδιαβαίνουν τα βουνά και μόνοι ζούνε δίπλα στη φύση οι απαντήσεις δίνονται και είναι μακριά από κάθε μύθο.
Και αυτό γιατί τους αναγκάζει να ρισκάρουν πηγαίνοντας τους κάθε φορά ένα βήμα παραπέρα, γιατί τους μαθαίνει να συνομιλούν με το δαιμόνιο μέσα τους γνωρίζοντάς το καλύτερα και γιατί εντέλει δείχνει την πραγματική τους θέση στον κόσμο αυτό.