Ροδόπη η μεγάλη περιπέτεια.

“Στη Ροδόπη μπορείς να ζήσεις την περιπέτεια που πάντα έψαχνες. Μέσα στην άγρια και ακατέργαστη φύση της βρίσκεις την ξεχασμένη ομορφιά του τόπου και του ανθρώπου. “

Πρώτες πρωινές ώρες στο βουνό και πέφτουμε σε “κυκλοφοριακό…” ένα μεγάλο κοπάδι αγελάδων μπλοκάρει το δρόμο.
<<Πού τα πάει τόσα ζώα ρε φίλε από εδώ; >>
<<Θα τα ανεβάζει επάνω στο λιβάδι για το καλοκαίρι>>.
<<Έτσι φαίνεται>>.

Μετά από λίγο βρισκόμαστε μπροστά στην πόρτα της περίφραξης, στο Δασικό χωριό του Ερύμανθου. Δύο άλογα βόσκουν ανέμελα και ένα σκυλί τα ” παρενοχλεί” . Η πόρτα από το σπιτάκι “διοίκησης” ανοίγει και βγαίνει ο Θανάσης. Ο άνθρωπος που στα μάτια τα δικά μου, αλλά και  πολλών άλλων, είναι το δασικό χωριό και ό, τι αυτό περιέχει. Από τη φιλοξενία στο χώρο, τους διάσημους αγώνες Rout, τη συντήρηση και σήμανση των μονοπατιών, αλλά και ένας φίλος που ξέρει καλά τα μέρη και μπορείς να βασιστείς σε μια ώρα ανάγκης.
Την τελευταία φορά που τα λέγαμε τα σχέδια για αυτή την πορεία ήταν διαφορετικά αλλά ένεκεν του COVID-19 τα πράγματα είχαν αλλάξει. Όμως ήμασταν εδώ και δεν παραπονιόμουν.

<<Θανάση>>, του λέω, <<θα κάνουμε μια κυκλική διαδρομή ξεκινώντας από Δασικό προς Γυφτόκαστρο, στροφή δυτικά πιάνοντας πυραμίδες, κατέβασμα στο μεγάλο λιβάδι και από εκεί Μαύρη Πέτρα και πάλι πίσω εδώ>>.

<<Πολύ ωραία διαδρομή>>,μου απαντά, <<πότε να σας περιμένω; >> <<Για Κυριακή μεσημεράκι το κόβω>>… ήταν Παρασκευή πρωί και αυτό ακουγόταν πολύ ωραίο!
Αφού τα είπαμε για λίγο, μας συμβούλεψε να παρκάρουμε αλλού, για να αποφύγουμε πιθανές ζημιές από το πέρασμα των αγελάδων. Χαιρετηθήκαμε και δώσαμε ραντεβού για κυριακάτικο καφεδάκι.

Μία ήπια και όμορφη διαδρομή ξεκινά ανάμεσα σε δασική Πεύκη και οξιές. Μαζί της ξεκινούν και οι προσδοκίες για ένα φανταστικό τριήμερο. Θα μπορούσα να σας πω ότι έχω αρκετή εμπειρία από αυτά τα δάση, όμως τόσο σε αυτή όσο και στις διαδρομές που θα ακολουθούσαν θα έβρισκα τον εαυτό μου πολλές φορές προ εκπλήξεως.

Επίπεδο, χωρίς ιδιαίτερες κλίσεις, αυτό το μέρος μου δίνει την εντύπωση ότι από στιγμή σε στιγμή θα δω κάποιο άγριο ζώο να με κοίτα βουκολικά.

Ο καιρός πάει να αλλάξει και όσο ανεβαίνουμε υψόμετρο, τα σύννεφα μπαίνουν και βγαίνουν συνεχώς με ταχύτητα στο δάσος παίζοντας έτσι με την οπτική και τις αισθήσεις μας.

Κάπου εκεί και πριν ξεκινήσουμε το μονοπάτι για τις κορυφές Διχάλα και Γυφτόκαστρο, συναντάμε και έναν υπάλληλο από τη δασική υπηρεσία Ξάνθης. Στεκόταν δίπλα στα τζιπάκια ενώ ο συνάδελφός του – πιο κάτω- μάρκαρε δέντρα προς κοπή μαζί με κάτι ξυλοκόπους.
<<Καλημέρα!>>
<<Καλημέρα τα παιδιά>>.. απαντά χαμογελώντας.
<<Πως και από εδώ;>> ρωτά.. και εμείς μοιραζόμαστε μαζί του τα πλάνα μας. Θα περίμενες ότι από έναν άνθρωπο που ζει το μεγαλύτερο μέρος του εργασιακού του βίου στα βουνά και τα δάση να έχει μια μεγαλύτερη εξοικείωση με τέτοια ακούσματα, όμως μας κοιτά ξαφνιασμένος. Δεν αργώ να καταλάβω γιατί… Αρχίζει να μας λέει για τα άγρια ζώα που κυκλοφορούν στην περιοχή και για την παραλίγο μοιραία συνάντηση του συναδέλφου του με μια αρκούδα. Η ιστορία γνωστή και με πολλές παραλλαγές, όμως ο λόγος που μπορεί να επιτεθεί ένα τόσο ντροπαλό ζώο πάντα ο ίδιος..μητρότητα σε απειλή.

Ανεβαίνουμε όλο και ψηλότερα.. το κλίμα και το τοπίο αλλάζει..ακόμα και εδώ όμως, στα 1700 με 1800 μέτρα η Ροδόπη είναι ένα μωσαϊκό χλωρίδας. Η μοναδική της βιοποικιλότητα ακόμα και στα ορεινά την κάνει ένα πολύτιμο θησαυρό για επισκέπτες και επιστήμονες.

Χανόμαστε, μέσα σε σύννεφα, μέσα στο πράσινο και το κίτρινο.. Χανόμαστε για αρκετή ώρα, δεν βιαζόμαστε όμως,  αυτές είναι πολύτιμες στιγμές. Ζεις, έστω και για λίγο, στο όνειρο ότι ο κόσμος μας είναι ακόμα έτσι, καθαρός και ανέγγιχτος…μακριά από τη μολυσμένη παρουσία μας.

Σύντομα αφήνουμε τις ανεμοδαρμενες πλαγιές πέριξ του Γυφτόκαστρου και “πιάνουμε” πυραμίδες. Από εδώ η πορεία θα είναι λιγότερο επίπονη, αλλά με τον αέρα να λυσσομανά τα πράγματα δεν δείχνουν καλά για το βράδυ που έρχεται. Συνεχίζουμε βορειοδυτικά επάνω στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα, προς το τέλος της πρώτης μέρας, αλλά και για το πρώτο camp στα 1660μ.

Ο αέρας δεν μας αφήνει ούτε λεπτό. Με τις σποραδικές δυνατές ριπές ίσα που ζεσταίνουμε λίγο νερό για φαγητό ή ρόφημα. Το κρύο δεν είναι πολύ, αλλά η αίσθηση είναι σαν κάτω από 10 βαθμούς και ας είναι αρχές Ιούνη. Η νύχτα έχει φεγγάρι και προσφέρεται για φωτογραφία, αλλά εμείς εξαντλημένοι πλέον, δεν αργούμε να το λήξουμε.

Είχαμε στήσει καλά τη σκηνή και το πρωϊνό μας βρίσκει ζεστούς και ξεκούραστους. Ο αέρας έχει κόψει και ο παροδικά συννεφιασμένος καιρός είναι ό, τι πρέπει για πεζοπορία. Έτσι βάζουμε κάτω τον χάρτη να δούμε λίγο καλύτερα τις επιλογές μας για την κάθοδο στο μεγάλο λιβάδι. Ένα μεγάλο κομμάτι της διαδρομής γινόταν από τη βουλγαρική πλευρά (όπως και η χθεσινή κατασκήνωση στο “εξωτερικό” ) και αυτό γιατί υπάρχουν δασικοί δρόμοι που κάνουν την πορεία ευκολότερη.

Αν και έχουμε καλές σχέσεις με τους εδώ γείτονες, καλό θα ήταν να μην προκαλείς και την τύχη σου. Έτσι κάπου εκεί στη διαδρομή ανάμεσα στην πυραμίδα 77 με 78 βρίσκουμε ένα παλιό παρατημένο δασικό δρόμο και το κόβουμε για Ελλάδα.

Το τοπίο τώρα αλλάζει.. το δάσος οξιάς και τα μικρά ή μεγάλα ανοίγματα με το ψηλό γρασίδι δίνουν τη θέση τους σε λιβάδια ανάμεσα σε λόφους δασικής Πεύκης.

<<Εωωωω!!!>> Φωνάζω δυνατά και ο αντίλαλος χάνεται ανάμεσα στους δασομένους λόφους. Γελάμε σαν τα παιδιά που ανακαλύπτουν ένα νέο παιχνίδι. Μόνο που την ίδια στιγμή από το βάθος ακούγεται μια φωνή.. <<Εωωωω!!! >>… Κοιταζόμαστε με απορία..
<< Βρήκαμε άνθρωπο;! >>
Μετά από λίγο βλέπουμε να ανηφορίζουν δύο φιγούρες. 
<<Καλώς τα παιδιά>>, λέει ο ένας από τους δύο. <<Είστε αυτοί με το γκρί τογιότα παρκαρισμένο στο Δασικό χωριό;>>
<<Ναι! >>, απαντά ο Γιάννης ξαφνιασμενος. <<Κι εσύ είσαι ο Γιάννης;>>, τον ρωτά για να τον ξαφνιάσει με τη σειρά του.
<<Ναι, γνωριζόμαστε..; >>
Μια πολύ ευχάριστη έκπληξη για όλους μας, όταν μετά από τις σχετικές διευκρινίσεις θυμηθήκαμε μια παλιά ιστορία γνωριμίας.
Ήταν πριν περίπου 4 χρόνια όταν ο Γιάννης μάς είχε μαζέψει με το αγροτικό του ( τρείς τότε) από το δρόμο, όχι πολύ μακριά από το σημείο που μας είχε βρει τώρα, για να μας πάει εν μέσω μιας καταιγίδας λίγο πιο κοντά στις σκηνές μας.

Μας προσκαλεί για καφέ στην καλύβα του και φυσικά δεχόμαστε. Ο Γιάννης ήταν βοσκός τρίτης γενιάς και αυτός που είχαμε πετύχει εχθές στο  δρόμο, καθώς ανέβαζε τα ζώα του. Λέμε τα νέα μας αλλά και τα τρέχοντα της επικαιρότητας, που τελικά σε ακολουθεί  παντού. Τον ευχαριστούμε για τη θερμή του φιλοξενία και παίρνουμε τον δρόμο προς το μεγάλο λιβάδι και το camp 2.

Μια βατή διαδρομή με τοπία μοναδικά που μόνο αυτό το οροπέδιο μπορεί να προσφέρει μας δίνει την ευκαιρία να απολαύσουμε κάθε βήμα. Κάθε φορά που είμαι σε αυτό το μέρος το μυαλό μου ταξιδεύει στην “άγρια δύση” των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων, όταν ενθουσιασμένος έβλεπα τις ταινίες με τους διάφορους ήρωες τυχοδιώκτες να τρέχουν προς το άγνωστο με μόνη πυξίδα την ελπίδα της καλύτερης ζωής.

Ήταν ακόμη νωρίς το απόγευμα και εμείς είχαμε ήδη στήσει σκηνή απέναντι από ένα λόφο. Με ένα ρυάκι να μας χωρίζει, καθόμαστε για ώρες και ρεμβάζουμε τα δέντρα που με το ελαφρό αεράκι χορεύουν ρυθμικά.

Ένας βασικός λόγος για να διαλέξεις την τοποθεσία της κατασκήνωσης είναι και η παρουσία πόσιμου νερού ή νερού γενικώς (ειδικά σε μια πολυήμερη πεζοπορία). Γι’αυτό και το αποψινό, αλλά και το χθεσινό camp είχαν κοντά τους και μια ποτίστρα. Αυτό βέβαια στο μεγάλο λιβάδι σημαίνει ότι εκεί κοντά θα υπάρχει και μια καλύβα βοσκού. Σε αυτή που βρισκόταν κοντά μας τα πράγματα ήταν ήσυχα.. ο βοσκός φαινόταν ή οτι τα είχε παρατήσει ή απλώς δεν είχε ανέβει ακόμα. Όμως μιας και συνηθίζεται στα μέρη αυτά, πολλές φορές πεζοπόροι αλλά και κυνηγοί χρησιμοποιούν τις καλύβες αυτές σαν καταφύγιο για μια ώρα ανάγκης. Έτσι και αυτή δεν άργησε να βρει ενοίκους. Μια εύθυμη παρέα  φίλων βρήκε την ευκαιρία να τρυπώσει εκεί για το τριήμερο.
Έχει βραδιάσει για τα καλά αλλά η νύχτα είναι σχετικά ζεστή. Προσπαθώ να κάνω μερικές νυχτερινές λήψεις, ενώ λίγο πιο πέρα ο Γιάννης κάνει το ίδιο κι από ό, τι φαίνεται με μεγαλύτερη επιτυχία. Τέτοιες στιγμές και μετά από μια τόσο πλούσια σε εμπειρίες ημέρα το μυαλό ταξιδεύει. Στη Ροδόπη μπορείς να ζήσεις την περιπέτεια που πάντα έψαχνες. Μέσα στην άγρια και ακατέργαστη φύση της βρίσκεις την ξεχασμένη ομορφιά του τόπου και του ανθρώπου.

Ξημερώνει.. αίσθηση θαλπωρής μέσα στον υπνόσακο, το δάσος δίπλα ξυπνά και το νερό τρέχει στο ρυάκι..σκέφτομαι ότι δεν είμαι έτοιμος να φύγω για την πόλη ακόμα και αλλάζω πλευρό.

Η μέρα είναι μουντή και η τελευταία πρόγνωση που είχα για σήμερα προέβλεπε βροχή και καταιγίδες. Φροντίζουμε να φάμε ένα γρήγορο πρωινό και να μαζέψουμε τη σκηνή πριν μας πιάσει η βροχή. Καλημερίζουμε τους γείτονες και ξεκινάμε για τη Μαύρη Πέτρα.
Το μονοπάτι είναι μπροστά μας, γνωστό για την τεχνική δυσκολία και την ελλιπή σήμανση του. Σήμερα γίνεται ακόμη δυσκολότερο με τη βροχή που ξεκινά και το μεγάλο βάρος στις πλάτες μας. Αρχίζουμε δυναμικά την κατάβαση που ξεκινά από τα 1580μ και φτάνει κάτω στα 1200μ υψόμετρο, μέσα σε 1000 μέτρα περίπου, αρκετά απότομο για όποιον γνωρίζει.
Τα σύννεφα πυκνώνουν και η βροχή όλο και δυναμώνει.
<<Γιάννη πίσω!!!>>, του φωνάζω εν μέσω δυνατής, πλέον, βροχής.
<<Τι έγινε;>>
<<Το έχασα πάλι, από εδώ δεν πάει. Μισό να δω τον χάρτη>>.
<<Είμαστε κοντά στο ίχνος του GPS>>.
<<Το βλέπω και εγώ, αλλά από εδώ δεν βγαίνει. Πάμε κάτω, αυτό είναι το μόνο σίγουρο>>, αλλάζουμε πορεία ξανά.
Κάθε βήμα είναι επίπονο για τα γόνατα, που σε αυτές τις συνθήκες καταπονούνται πολύ. Όμως συνεχίζοντας προσεκτικά την πορεία μας ο καιρός μας κάνει τη χάρη και κόβει για λίγο, ενώ στην προσπάθειά μας να ανασυγκροτηθούμε ανοίγει κι άλλο. Κάπου εκεί βλέπουμε και μια πλαστική κορδέλα σήμανσης και επιβεβαιώνουμε τη σωστή πορεία μας. Θα ήταν πολύ απογοητευτικό με τόσο απότομες κλίσεις να πρέπει να ξανά ανέβουμε για να βρούμε το σωστό δρόμο. Αναρωτιέμαι, υπάρχει κάποιο άνοιγμα εδώ κοντά; θα ήταν ωραίο να δούμε τη θέα, που τόση ώρα κρύβεται ανάμεσα στα κλαδιά και τους κορμούς. Ο Γιάννης κατεβαίνει πιο κάτω και εγώ του κάνω νόημα ότι θα ρίξω μια ματιά εδώ γύρω. Χώνομαι ανάμεσα σε κάτι αγριοτριανταφυλλιές και τραβερσάρω λίγο ακόμα. <<Ναι, ναι, αυτό είναι>>, μονολογώ.. Ένα ξέφωτο. Τραβάω το πόδι μου με μανία προσπαθώντας να το ξεσκαλώσω από τα αγκάθια και σχεδόν πέφτω. Τώρα το βλέμμα σηκώνεται αργά και το θέαμα με αφήνει άναυδο.. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ για να βγάλω μηχανή και τρίποδα.

Ακούω τον Γιάννη να καλεί.
<< έρχομαι!!! >>, του απαντώ εκστασιασμένος. <<Δεν θα το πιστέψεις το τι είδα εκεί πάνω..>>
<<Έλα από εδώ συνεχίζει>>, μου απαντά κάπως αγχωμένα χωρίς να δώσει μεγάλη σημασία.
Φτάνουμε στο τέλος της κατάβασης και βλέπουμε το σημείο που το μονοπάτι βγάζει στο δασικό δρόμο. Από εδώ η συνέχεια είναι πιο εύκολη.

Περνώντας το Αρκουδόρεμα πλησιάζουμε και στο μονοπάτι που θα μας οδηγήσει στον τελικό μας προορισμό. Η διαδρομή είναι πανέμορφη, όλη μέσα σε δάσος, μόνο η σήμανση για την είσοδο στα μονοπάτια μας δυσκολεύει λίγο, αλλά το θέαμα σε αποζημιώνει.

<<Δεν σηκώνομαι από το κρεβάτι για λιγότερο από δύο διανυκτερεύσεις>>. Λέω στον καλό μου φίλο και συνοδοιπόρο. <<Αλλιώς δεν αξίζει >>, σκέφτομαι. Πρέπει να φύγει η “μυρωδιά” της πόλης από πάνω σου, να πάψει το συνεχές βουητό στα αυτιά σου.

Μετά από κάποια ώρα βρισκόμαστε και στο τέλος. Στέκομαι μπροστά από τα σχεδόν θαμμένα σκαλιά που οδηγούν ψηλά στον δρόμο για το Δασικό Χωριό…
Ήταν μια από τις ομορφότερες
περιπέτειες που έχω ζήσει στο βουνό και το δάσος. Μια εμπειρία που βάθυνε τη σχέση μου με τη φύση και μου έδωσε τα εφόδια για να την μεγαλώσω ακόμη περισσότερο. Δεν είναι λίγο να μπορείς ακόμα να ζεις σαν πρωτοπόρος στα βουνά της Ροδόπης. .. κοιτώ επάνω και κάνω το πρώτο βήμα….

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ομάδα Geopsis Maps & Guides, για την δωρεάν παραχώρηση των χαρτών.

Η διαδρομή αυτή στηρίχθηκε από αυτή του Αντώνη Συναπίδη και της παρέας του.