Ίχνη από ζώα παντού.. στο χιόνι μπορείς να δεις σχεδόν όλη την πανίδα ενός οικοσυστήματος.
Ήμουν ακόμη μια φορά στα ορεινά και άλλη μια φορά με χιόνι, μιας και αυτή η χειμερινή σεζόν ήταν πλούσια σε χιονοπτώσεις. Είχα διαλέξει την αγαπημένη μου διαδρομή και απολάμβανα τις ιδανικές συνθήκες για πεζοπορία. Ο γνώριμος ήχος από το μποτάκι που βυθίζεται στο φρέσκο χιόνι, η ησυχία του παγωμένου τοπίου και το καθαρό λευκό ολόγυρα.
Ήθελα πολύ να κάνω αυτό το μονοπάτι με χιόνι, όχι μόνο γιατί ήξερα ότι θα ήταν μια όμορφη εμπειρία, αλλά γιατί έτσι θα το ολοκλήρωνα βιωματικά όσο και φωτογραφικά σε όλες τις εποχές του χρόνου.
Δεν άργησα να δω τα πρώτα ίχνη.. το ζαρκάδι με τις λεπτές ντελικάτες κινήσεις, η διερευνητική αλεπού, ο ανήσυχος λαγός, τα μικρά διακριτικά τρωκτικά και ένα μεγάλο, φουριόζικο, αγριογούρουνο. Η μόνη οπτική επαφή όμως, με ένα ζαρκάδι και τη χειμερινή “στολή” του.. κοντοστάθηκε λίγο να με δει και ύστερα χάθηκε πίσω από το ρέμα.
Πεζοπορώντας και βλέποντας γύρω μου όλα αυτά τα σημάδια ζωής και με το περίσσιο θράσος που μου έδινε η ήσυχη και μοναχική παρουσία μου, άρχισα να νιώθω και εγώ για λίγο μέρος αυτού του συστήματος.. ή τουλάχιστον έτσι ήθελα να πιστεύω. Σκεφτόμουν.. δεν μπορείς να νιώσεις έτσι αν βρίσκεσαι εδώ για οποιονδήποτε άλλο λόγο, ούτε σαν ξυλοκόπος ούτε σαν εργαζόμενος στο δασαρχείο, ούτε σίγουρα σαν κυνηγός.
Μόνο ένας άνθρωπος που με αγωνία περιμένει να πάει εκεί έξω με το πρώτο χιόνι, με πάθος αναζητά τις πρώτες μέρες ανθοφορίας και που στωϊκα αναμένει το πρώτο κίτρινο φύλλο να πέσει, απλά και μόνο γιατί θέλει να είναι παρών, μόνο αυτός, ίσως, μπορεί να νιώσει αυτή τη σύνδεση και έστω για λίγο να αισθανθεί κομμάτι της φυσικής ροής γύρω του.
Βέβαια σήμερα ήταν και η 25 Μαρτίου και εγώ το γιόρταζα με τον καλύτερο τρόπο, ελεύθερος στα αδούλωτα βουνά. Η πορεία μου και αυτή σαν εκείνη που κάνει ο άνθρωπος σε τέτοιους αγώνες, με φωτεινές αλλά και σκοτεινές στιγμές.. παρόλα αυτά όμως με κοινό ζητούμενο, την ελευθερία.
Σκέφτομαι, δεν τελειώνουν όλοι οι αγώνες με τον ίδιο τρόπο, τις περισσότερες φορές μάλιστα δεν έχουν αίσιο τέλος. Αναρωτιέμαι όμως, ένας τέτοιος αγώνας θα έπρεπε να τελειώνει κάπου, να έχει γενικά, αρχή και τέλος;
Ο δρόμος προς την ελευθερία είναι ίσως ένα αέναο μονοπάτι με νέες προκλήσεις σε κάθε στροφή.
Εγώ πάλι έφθανα στο τέλος της δικιάς μου διαδρομής για σήμερα και ήταν μια διαδρομή γεμάτη με εικόνες και αισθήσεις. Άφησα λοιπόν με τη σειρά μου τα ίχνη στο χιονισμένο βουνό και πήρα το δρόμο της επιστροφής.
The NorthernHike 