Όταν επισκέπτεσαι έναν τόπο ξανά και ξανά και κάθε φορά έχεις τον ίδιο ενθουσιασμό, για πολλούς είναι κάτι το περίεργο, το ακατανόητο. Όμως οι πολλοί δεν ξέρουν ότι μπορείς να αγαπάς έναν τόπο όπως αγαπάς έναν άνθρωπο. Ότι δεν βαριέσαι να τον κοιτάς και να είσαι μαζί του, όπως δεν βαριέσαι και δεν σταματάς ποτέ το βλέμμα όταν μπροστά σου είναι η αγάπη. Τη φύση την αγαπώ και τη θαυμάζω από μικρό παιδί, όμως η οροσειρά της Ροδόπης είναι έρωτας.
Σε αυτό το πεζοπορικό ταξίδι μοιράστηκα με τον καλό μου φίλο μια διαδρομή που έκανα μερικούς μήνες νωρίτερα. Μία διαδρομή που περιελάμβανε, μεταξύ άλλων, διανυκτέρευση σε έναν ερειπωμένο οικισμό ( Τραχώνι ) και τοπία που σε ταξιδεύουν στην άγρια Δύση… Περπατήσαμε επάνω σε παραδοσιακά γεφύρια, ήπιαμε νερό από πηγές, φάγαμε τους καρπούς της οξιάς και συναντήσαμε κρυφούς καταρράκτες.
Κάποια πράγματα δεν μπορούν να απεικονιστούν, ούτε μπορείς να έχεις κόπια… απλά πρέπει να είσαι εκεί να νιώσεις, να πάρεις κάτι άυλο και να το κρατήσεις βαθιά μέσα σου.
Στον δρόμο λοιπόν, στο μονοπάτι, στην κορφή, στο δάσος, εκεί έξω.. που όλοι μας συναντάμε την περιπέτεια και δοκιμάζουμε τους εαυτούς μας!!
The NorthernHike 