Φρακτό π.122

8 λεπτά(ανάγνωσης)

” << Τάσο πού πάμε ρε…Τάσο πού πάμε.. >>. Ακουγόταν περιστασιακά γύρω μου.. κάποιες φορές πίσω από έναν βράχο και άλλες μέσα από την πυκνή βλάστηση. Μετά από λίγο όμως η φωνή που αρχικά  έμοιαζε να ρωτά, τώρα, όλο και περισσότερο, γινόταν μια φωνή αγωνίας πάρα απορίας. “

Σούρουπο και το τελευταίο φως της ημέρας χάνεται πίσω από τα ψηλά βουνά.. μετά σιγή.
Το σκοτάδι, αδηφάγο ον, καταπίνει μέσα του δάσος, ζώα, εμάς και όλο αυτό τον τεράστιο βραχώδη ορεινό όγκο που με την άγρια ομορφιά του κάνει τόσο ξεχωριστό το παρθένο δάσος του Φρακτού.

Μόνο το νερό που βράζει στο γκαζάκι και το καπάκι που χοροπηδά ρυθμικά πάνω από το μπρίκι σπάει τη μονοτονία της απάνεμης σιγής. Εμείς πολυ κουρασμένοι και κρυωμένοι για να πούμε το οτιδήποτε, κοιτάμε στο κενό ενώ ετοιμαζόμαστε μηχανικά για ένα ζεστό γεύμα. Ήταν από τις λίγες στιγμές που καταφέραμε να μείνουμε σιωπηλοί με τον Σίμο.
<<Τι έχεις κάνει εκεί>>; του λέω και γελάω, ενώ μια τεράστια μάζα ζυμαρικών ξεχειλίζει στο πιάτο του.
<<Η πρόχειρη μπολονεζ θα σε χορτάσει >>; συνεχίζω πειράζοντάς τον.
<<Είμαι κουρασμένος και όταν είμαι κουρασμένος πεινάω πολύ>>.Μου απαντά.
Δεν τον αδικώ· είχαμε κάνει αρκετά χιλιόμετρα σήμερα, συμπεριλαμβανομένης και της διαδρομής με το αυτοκίνητο από Αλεξανδρούπολη.. νιώθαμε εξαντλημένοι.

Ο Σίμος μαζί με τη γυναίκα του Άννα, ξέρουν καλά τι πάει να πει πεζοπορία, αλλά και τι πάει να πει να μην σταματά κανείς να πορεύεται, στη ζωή όσο και στο μονοπάτι. Μετά από μια πολύ σοβαρή περιπέτεια με την υγεία του Σίμου, το ζευγάρι (ιδρυτικά μέλη και οι δύο της ομάδας Art Traces https://www.arttraces.org/index.php/el/) αποφάσισαν αλλά και ολοκλήρωσαν – μεταξύ άλλων – μια από τις απαιτητικότερες αλλά και αρχαιότερες πεζοπορικές διαδρομές στον κόσμο, το εντυπωσιακό Ελ Καμίνο ντε Σαντιάγκο(Camino De Santiago). Μια προσκυνηματική, και όχι μόνο, διαδρομή σχεδόν 900 χιλιομέτρων, που διασχίζει ολόκληρη την Β. Ισπανία σε ό, τι τερέν και συνθήκες μπορείς να φανταστείς.

Οι ριπές αέρα από τον βοριά σιγά σιγά κόβουν αλλά το κρύο εξακολουθεί να τρυπώνει. Κοιτώ με τον φακό κεφαλής προς τα δέντρα· ήταν μια όμορφη μέρα σκέφτομαι… ωραία πορεία, καλή παρέα, ιδανικές συνθήκες για πεζοπορία. Είχαμε περάσει σχεδόν από όλα τα μέρη και μονοπάτια που θα ήταν καλό να δει κάποιος που έρχεται πρώτη φορά εδώ.. τοποθεσία Σάρρες, καταρράκτες,ερείπια, βραχόκηπος..κι όμως είχα την αίσθηση ότι τα αξιοθέατα δεν ήταν το ζητούμενο αυτής της μικρής αποστολής.

Ξημέρωμα.. Και εμείς από πολύ νωρίς βρισκόμαστε στον βραχόκηπο και ετοιμάζουμε πρωινό καφέ. Καθόμαστε για λίγο να απολαύσουμε τη θέα· πρωινή υγρασία στο δάσος και ζεστή κούπα στο χέρι, μυρωδιές από τη νωπή βλάστηση γύρω και τα πρώτα καλέσματα των πτηνών.. χαλαρώνουμε και ξυπνάμε μαζί με το δάσος.

Η θέα δεν ήταν ο μόνος λόγος που ήμασταν εκεί· λίγο πιο πέρα ξεκινούσε ο δρόμος και το μετέπειτα μονοπάτι που θα μας οδηγούσε στο δεύτερο και δυσκολότερο κομμάτι της αποστολής, την ανάβαση μας στα όρια του Φρακτού και της επικράτειας αλλά και την ολοκλήρωση μιας σχεδόν κυκλικής διαδρομής από τη θέση μας στην κορυφή Δελήμποσκα και το δασικό χωριό, με μια κατασκήνωση ανάγκης στη βουλγαρική πλευρά.
Τα πρώτα 5 χιλιόμετρα από το δασικό δρόμο βγαίνουν εύκολα πάρα το βάρος. Ξέρουμε τι μας περιμένει.. σε λίγο θα ερχόταν μια σχεδόν κάθετη ανάβαση από τα 1200μ στα 1708μ.   

        Ήταν σε όλα μέσα, στη δύσκολη ανάβαση με το μεγάλο βάρος, την πιθανότητα κατασκήνωσης μέσα στο άγριο δάσος και στη διαχείριση του όποιου άγχους μπορεί να είχε ή όχι από τα εμφανή σημάδια της άγριας ζωής γύρω μας (κόπρανα και ίχνη αρκούδας, αγριόγιδου, αγριογούρουνου και λύκου), .. ο Σίμος με είχε εντυπωσιάσει θετικά!

Η καρδιά χτυπά δυνατά, τα πόδια καίνε, όμως η πρώτη θέαση πυραμίδας αφήνει μια γλυκιά αίσθηση και ένα χαμόγελο· μόλις έχουμε κάνει την κάθετη ανάβαση και βρισκόμαστε στη συνοριογραμμή.

Μετά από τα πρώτα χαμόγελα όμως γρήγορα έρχεται η απογοήτευση. Ο δασικός δρόμος στη μεριά της Βουλγαρίας, στον οποίο βασιζόμουν να μας βγάλει τα πρώτα δύσκολα χιλιόμετρα μέχρι το λιβάδι που υπολόγιζα να κατασκηνώσουμε, είναι κλειστός· το δάσος έχει μπει για τα καλά μέσα. Και σαν να μην έφτανε αυτό η συνοριογραμμή που σε άλλα σημεία της Ροδόπης είναι “λεωφόρος”, εδώ, στην καλύτερη περίπτωση, είναι μονοπάτι, με μεγάλους όγκους βράχου  να σε αναγκάζουν σχεδόν σε αναρρίχηση. Φτάνουμε στην πυραμίδα 122 και συνεχίζουμε προς 123.. το τοπίο άγριο αλλά ταυτόχρονα μαγικό. Περπατάμε, σκαρφαλώνουμε και τρυπώνουμε μέσα από κλαδιά και πεσμένους κορμούς. Η φωνή πίσω μου όλο και πιο ανήσυχη με βάζει σε σκέψεις.

Είχα χαθεί εδώ και μισή ώρα  στον στόχο να βρω το επόμενο πέρασμα, τον δρόμο για την επόμενη πυραμίδα, που δεν έβλεπα το ήδη αναπόφευκτο.
Βρίσκουμε μια βραχώδη κορυφή με θέα και ο Σίμος προτείνει διάλειμμα. Αφήνω τον σάκο και κοιτώ δεξιά και αριστερά όλο αγωνία..
<<τι κάνουμε Τάσο, πού πάμε>>; μου λέει ακόμα μια φορά και εγώ τον ακούω πλέον καθαρά.
<<Δεν ξέρω, τα πράγματα είναι δύσκολα και η 123 (Μανόλεφ 1842μ) βρίσκεται στο απέναντι βουνό. Τι ώρα είναι>>;
<<Έχουμε κάνει 400μ τα τελευταία 40 λεπτά και έχει πάει 12:30 >>. Μου απαντά. Ο στόχος μας ήταν να φτάσουμε τουλάχιστον στην 130..

Είμαι από φύσης πολύ αισιόδοξος άνθρωπος, αλλά τώρα, υπό αυτές τις συνθήκες, αν αφήσεις μια τέτοια ποιότητα του χαρακτήρα σου να πάρει τις αποφάσεις, θα ήταν το λιγότερο αφελές και επικίνδυνο.
Με βαριά καρδιά παίρνουμε την απόφαση να γυρίσουμε πίσω. Η μικρή διάρκεια της ημέρας, ο ανύπαρκτος δρόμος, το βάρος και οι καιρικές συνθήκες συνηγορούν κατηγορηματικά σε αυτή την απόφαση.                                    Προσπαθώ να χωνέψω την αποτυχία μου να δω τις δυσκολίες που μπορεί να προέκυπταν σε αυτή την αποστολή. Αν όμως έμαθα κάτι από την ενασχόληση μου με το βουνό και τα δάση όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι.. Το βουνό θέλει σεβασμό και ότι ο σωστός ορειβάτης/πεζοπόρος δεν κρίνεται από τις επιτυχίες του αλλά από τις δύσκολες αποφάσεις που καλείται να πάρει σε κρίσιμες στιγμές. Ακόμα και εάν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αφήσει τον στόχο.

Πέτρες, κλαδιά και υγρασία, η μπότα γλιστρά μέσα στα χόρτα και τα γόνατα υποφέρουν, σώμα και πνεύμα σε κάθοδο. Πρόλαβα να σημειώσω κάτι παρατημένους παράδρομους υλοτόμων όσο ανεβαίναμε και τώρα με τον χάρτη μπορούμε και ξεκλεβουμε απόσταση και χρόνο μέσα από ένα ρέμα μέχρι το δασικό δρόμο.
Όμως πάρα τη γρήγορη κατάβαση θα ήταν δύσκολο να φτάσουμε εγκαίρως στο δασικό χωριό πριν το βράδυ.
<<Πάρε τον Σάκη >>! Μου λέει κάπως κοφτά ο Σίμος.
<<Λες.. εε; θα τον πάρουμε στο Πανόραμα >>. Του απαντώ και σε χαλαρή πορεία τώρα, συνεχίζουμε το κουβεντολοϊ..

Ο Σάκης, μαζί με τον πιο πρόσφατο “ένοικο” του δασικού χωριού Αντώνη, ήταν από τα πρώτα άτομα που συναντήσαμε όταν ήρθαμε. Και σαν καλός οικοδεσπότης μας είχε προτείνει να αλλάξουμε κινητά για μια ώρα ανάγκης. Και να που η ανάγκη είχε προκύψει.

Στον δρόμο για το Πανόραμα, αλλά ακόμα περισσότερο στον δρόμο μετά για τη θέση “Πικ-Νικ” συναντήσαμε αρκετούς, πάντα ενδιαφέροντες , επισκέπτες από διάφορα μέρη, σε ένα συνδυασμό αυτοκινήτου και πεζοπορίας..
<<Έλα Σάκη, θα σε περιμένουμε στη θέση Πικ-Νικ, έρχεσαι; >>
<<Κλείνω το κριθαρότο και έρχομαι στα γρήγορα>>! Μας απαντά.

Μετά από μια γρήγορη κούρσα πάνω στην καρότσα από το αγροτικό του, ήμασταν ήδη τακτοποιημένοι σε δυάρι με σόμπα και είχαμε και ένα ζεστό κριθαρότο να μας περιμένει…και γι’αυτό τον ευχαριστούμε πολύ!!

Ο νους ταξιδεύει στο ζεστό τσάι δίπλα στην ξυλόσομπα με την γλυκιά κάπνα, στον χώρο του εστιατορίου και στην τελευταία χαλαρωτική πεζοπορία μας προς το Στενόρεμα.

Μια σιλουέτα καλπάζει μπροστά μου και σταματά τις σκέψεις.
<<Ωππ το είδες το Αγριόγιδο>>;!
<<Δες το πώς κατέβηκε μέσα στην πλαγιά >>!
Ήταν οι τελευταίες μας στιγμές στο εθνικό πάρκο του Φρακτού Ροδόπης καθώς κατηφορίζουμε οδικώς προς τα Θερμιά. Αποθεραπεία και χαλάρωση με ένα ζεστό μπάνιο στα ιαματικά λουτρά αυτής της μοναχικής “Φαβέλας”.

Στις περισσότερες εξορμήσεις μου στη φύση συμβαίνει κάτι, κάτι που συνειδητά ή ασυνείδητα νομίζω συμβαίνει σε όλους…μια σύνδεση! Μια σύνδεση με το έξω, που βίαια αλλά και αληθινά γίνεται από την πρώτη στιγμή που θα έρθουμε σε αυτό τον κόσμο.
Αυτή τη φορά όμως συνέβη και κάτι άλλο.. Η βαθιά σχέση του Σίμου με την πνευματικότητα, η αναζήτησή του για ένα νέο εναλλακτικό τρόπο ζωής, μέσα από την καθημερινή προσπάθεια να δούμε τον εαυτό μας αληθινά και καθαρά, είχε βάλει εξ αρχής αυτή μας την πορεία σε άλλη τροχιά.

Στέκομαι με την κάμερα στο χέρι· μπροστά μου η μισόκλειστή πόρτα μιας πρόχειρης καλύβας φτιαγμένης από λαμαρίνα και ξύλο. Αναρωτιέμαι..   Η ανθρώπινη επαφή στις μέρες μας γίνεται όλο και πιο δύσκολη, στο βουνό και το δάσος όμως, δύο παλιοί γνώριμοι, βρήκαν χώρο και χρόνο και έμαθαν ξανά να ακούν άνθρωπο και φύση..

<< Το νερό καίει.. >>
<< Κάτσε να σε βγάλω μια φωτογραφία >>.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ομάδα Geopsis Maps & Guides

Και κάποιο έξτρα υλικό από μια όμορφη και μοναδική εμπειρία στην καρδιά του δάσους (βίντεο).